Rozdział 10.

''Znowu gdzieś wyszedł.
Ale to okej, przecież wiem, że nie jestem tylko jednym z którym ma przebywać.
Nie pocałował mnie na pożegnanie.
Ale to okej, ponieważ wiem, że mógł się spieszyć.
Nie spał dzisiaj w nocy.
Ale to okej, każdy musi czasami pomyśleć.
Cały czas jest zajęty.
Ale to okej - praca też jest ważna.
Ostatnio dałem mu różyczkę - zwiędła.
Ale to okej, każdy o czymś zapomina.
Chciałem z nim porozmawiać wieczorem - zasnął.
Ale to okej, wiem, że jest zmęczony.
Chciałbym, żeby wszystko było jak dawniej - jak na początku.
Ale to okej - niemożna wrócić do przeszłości.
I tak naprawdę wszystko byłoby dobrze - szkoda tylko, że Nic nie jest okej...''

- Gdzie byłeś? - pytam kiedy przekracza próg domu. Dziwnie się zakręcił i dopiero zaczął zdejmować buty. - Coś nie tak? - pytam kiedy do mnie podchodzi.
- Wszystko jest dobrze. - mówi i całuje mnie w policzek.
- Gdzie byłeś? - powtarzam, a Lou poprawia grzywkę i zajmuje miejsce na krześle.
- Ze znajomymi. - posyła mi uśmiech biorąc banana z koszyka z owocami. - Co robiłeś beze mnie? - pyta, a ja posyłam mu delikatny uśmiech. Martwi się? To urocze.
- Robię obiad i rozmawiałem z moją mamą.
- Co takiego się dowiedziałeś? - pyta zatapiając zęby w owocu.
- Mamy zaproszenie.
- Mamy? My? - pyta ewidentnie zdziwiony. Moja mama jeszcze nie wie, ale nie mam zamiaru tego przed nią ukrywać.
- Tak.
- Już wie?
- Jeszcze nie. - uśmiech znika z jego twarzy. - Ale dowie się, obiecuję.
- Kiedy Harry? Kiedy? - wstaje z krzesła, a ja idę w jego kierunku.
- Jutro. - mówię a chłopak otwiera szeroko oczy.
- Jak to jutro?
- Jutro im wszystko powiemy.
- Powiemy?
- Tak, razem.
- Hazz, chodź ze mną. - brunet łapie mnie za rękę i prowadzi do tak bardzo dobrze znanego mi miejsca. Wchodzimy na poddasze, i wygodnie siadamy patrząc w piękne niebo pokryte milionem gwiazd.
- Jest pięknie. - komentuję a chłopak potwierdza. Patrzę na Niego a On posyła mi słodkie spojrzenie.
- Hazz, chciałbym Cię o coś zapytać, mogę?
- Jasne. - odpowiadam szybko nie odrywając wzroku od gwiazd.
- Harry spójrz na mnie. - instruuje, a ja zdezorientowany patrzę na jego cudowną twarz. Loui odwraca głowę szukając czegoś w kieszeni. Kiedy wyjmuje czerwone pudełko, cholera - umieram.
Patrzy mi  w oczy i uśmiecha się, a ja ryczę jak mały pieprzony pięciolatek.
- Loui... - zaczynam, ale mi przerywa. Klęka na jedno kolano nie odrywając ode mnie swojego wzroku. Jeszcze nigdy nie czułem się tak ważnym.
- Hazz, czy uczynisz mi tą przyjemność i zostaniesz moim mężem? - o cholera - tlenu, tlenu. Wdech i wydech, spokojnie Harry nie umieraj.
- Tak Lou! Tysiąc razy tak! - krzyczę i wstając przytulam go mocno. Chłopak złącza nasze usta w namiętnym pocałunku, co ja od razu odwzajemniam.
- To najpiękniejszy dzień mojego życia. - mówię mu, a On znowu mnie całuje.
- Teraz tych dni, będzie o wiele więcej. - przytula mnie. - Jestem Ci to winien.

'' Tak bracie! Oświadczył mi się!
Jestem najszczęśliwszym człowiekiem na ziemi
i NIKT tego nie zmieni!
Cieszę się, tak CHOLERNIE się cieszę, że to zrobił.
To znaczy, że mnie kocha.
On kocha mnie - ja kocham jego
i chcę wykrzyczeć to całemu światu.
No właśnie muszę lecieć bo -
* mój narzeczony
* mój świat.
* w przyszłości - ojciec moich dzieci.
* mój mąż.
* moje życie.
* ktoś dla kogo żyję.
Chyba umieram -
JESTEM NAJSZCZĘŚLIWSZYM CZŁOWIEKIEM NA TEJ ZIEMI!
CHOLERA JA NIE CZUJĘ NICZEGO INNEGO POZA SZCZĘŚCIEM!
CZY  TO NIE DZIWNE, ŻE CZŁOWIEKOWI DO SZCZĘŚCIA
potrzebne jest tak niewiele? Tylko ta druga połówka - Ktoś dla kogo mamy ochotę żyć.
Najszczęśliwszy człowiek na ziemi, Hazz. ''

- Lou co Ty robisz? - pytam kiedy kładzie się spać.
- Ja umm, miałem właśnie chęć, uhh - czy to podchwytliwe pytanie? - patrzy na mnie a ja się uśmiecham.
- Loui musimy się spakować.
- Gdzie się spakować?
- Jutro jedziemy do moich rodziców.
- Co takiego? - pyta zdziwiony, przecież mu mówiłem.
- Mówiłem Ci.
- Ach, kompletnie mi wyleciało.
- Co takiego? - powtarzam jego poprzednie słowa.
- No wiesz, działo się tak wiele zapomniałem po prostu.
- Och, ale nadal tam jedziemy prawda?
- Tak skarbie, spakujemy się rano. - mówi i klepie miejsce obok siebie. Ściągam ubrania i zajmuję miejsce obok Niego. - Mój skarbek. - mówi i całuje mnie w czoło. Przytulam się do Niego mocno i zasypiam. W OBIĘCIACH MOJEGO NARZECZONEGO.

***

- Hazz chodź już! - krzyczy do mnie, kiedy dopinam zamek walizki.

- Już idę! - odpowiadam a chłopak milknie. Biorę bagaż do ręki i schodzę na dół. Spotykam Lou uśmiechniętego od ucha do ucha.

- Co się stało ?
- Chodź zjesz coś. - mówi i bierze ode mnie walizkę, którą chwilę później odstawia. Łapie mnie za rękę i prowadzi do kuchni.
- Jaki jest powód Twojego uśmiechu? - pytam, kiedy zajmuje miejsce przy blacie kuchennym. 

- Ty Nim jesteś. - mówi i zajmuje miejsce naprzeciwko mnie. Czy ja właśnie zobaczyłem anioła?

~*~

- Harry jeżeli nie chcesz, możemy zawrócić. - mówi mi kiedy dojeżdżamy do mojego rodzinnego domu.
- Nie Loui, chcę mieć to za sobą. - mówię a On kładzie swoją dłoń na moim kolanie. Wspiera mnie.
Między nami panuje cisza, nie niezręczna ale przyjemna. Do czasu.
- Hazz, jesteś...
- Jestem, Lou. Przestań naciskać, pójdziemy tam. - unoszę głos, a chłopak delikatnie się uśmiecha.
Chwilę później stoimy już na podjeździe. Biorę głęboki oddech i wychodzę z samochodu.  Lou bierze z e mnie przykład i już kilka sekund później trzymamy się za ręce.
- Zrobimy to?
- Razem. - mówi i delikatnie ściska moją dłoń. Jestem zdenerwowany i wiem, że On też jest.
- Matko. - mówię delikatnie kiedy kobieta wybiega z domu z szerokim uśmiechem.
- Harry! - śmieję się tak długo aż zjeżdża wzrokiem na nasze splecione ręce.
Musi to zaakceptować.

------------------------

JAK JA WAS KOCHAM <333 BYŁO 28 KOMENTARZY! UGHH <333

NAJLEPSZE SIOSTRY EVER <33

TO TAKIE SŁODKIE <33 :*:*:*:*:*:*

KOCHAM KOCHAM KOCHAM <3

NO TO JAK MYŚLICIE? ANNE SIĘ UCIESZY?:o

30 komm - NEXT <33 :*:*